Kleurfouten

De Labrador komt voor in de kleuren zwart, geel en bruin. Soms komt het echter voor dat er in een raszuiver nest Labradors één of meer pups worden geboren met een afwijkende, niet door de rasstandaard voorgeschreven kleur.
Dit wordt een kleurfout genoemd. Er zijn een aantal kleurfouten die voor kunnen komen bij Labradors.

Witte vlekken
Om te beginnen een ‘fout’ die niet echt een fout is (want hij is toegestaan in de rasstandaard), een kleine witte vlek op de borst. Dit komt af en toe voor bij Labradors (vaker bij zeer donker gele honden) en wordt vaak gezien als minder wenselijk, maar het is wel toegestaan. Een soortgelijke fout die voor kan komen (maar niet is toegestaan) is (een) witte vlek(ken) aan de pootjes. Beide zijn een erfenis van de St. Johns hond, de voorouder van de Labrador die zwart met kleine witte aftekeningen op de pootjes, borst en kop was. Witte vlekken kunnen ook elders op het lijf voorkomen, en soms komt er een witte ring rond de staart voor. Witte haren in de vacht kunnen zelfs spontaan opduiken en weer verdwijnen.

Yellow Liver
Yellow liver is de term die gebruikt wordt voor een gele hond die homozygoot is voor bruin (ee,bb). Bij zo’n hond is het pigment in de neus, lippen en oogranden (licht) bruin tot bijna roze van kleur, in plaats van het gewenste zwart. Een andere benaming voor deze kleur is ‘Dudley’ (voor gele honden met zeer lichtbruin tot roze pigment). Omdat deze kleur een fout is, worden bruine en gele honden onderling zelden gekruist. Echter omdat zowel bruin als geel recessieve eigenschappen zijn kan er soms toch onverwacht een gele pup met bruin pigment geboren worden. Deze fout moet niet worden verward met de lichtere neus die oudere gele honden vaak krijgen; onder invloed van leeftijd, hormonen en/of temperatuur kan de kleur van de neus namelijk ook vervagen. Dit heet ook wel een winterneus of wisselneus.

Gekleurde vlekken
Soms wordt er een pup geboren die een grote vlek in een afwijkende kleur heeft; bijvoorbeeld een gele pup met een zwarte vlek, of een zwarte pup met een gele vlek. Dit kan duiden op een zeldzaam fenomeen dat een ‘chimaera’ wordt genoemd. Twee pups (in dit geval van verschillende kleuren) zijn dan als zeer jong embryo als het ware samengesmolten in de baarmoeder. Aan de afwijkende kleur is dan te zien dat er zich in het ene deel van de pup andere genen bevinden dan in het andere deel. Een andere mogelijke oorzaak is een mutatie in een deel van de cellen in een vroeg embryonaal stadium, waardoor een aantal groepjes cellen later de ene kleur laat zien en andere groepjes een andere kleur.
Het is ook mogelijk dat een hond door een dergelijke samensmelting of mutatie een soort
mozaïekpatroon in de vacht laat zien met veel kleine vlekjes.

Black & Tan en Brindle
Deze twee fouten worden beide veroorzaakt door een recessief allel. De black&tan kleur is natuurlijk bekend (en zelfs verplicht) bij o.a. Rottweilers en Dobermanns, maar ook Labradors kunnen soms deze kleur hebben. Omdat het om een recessieve eigenschap gaat kan het generaties lang verborgen blijven en ineens in een nest tevoorschijn komen als beide ouders dat allel blijken te dragen. Brindle bij Labradors is een soortgelijke fout, honden met deze tekening hebben in plaats van een effen ‘tan’ aftekening op hun pootjes, kop en onder hun staart een gemêleerde tekening met lichtere haartjes op een meestal zwarte of bruine ondergrond.

Labradors met een erg opvallende kleurfout kunnen op shows gediskwalificeerd worden en zijn in principe ook niet geschikt voor de fok. Sommige fokkers vragen voor een hondje met kleurfout geen stamboom aan, anderen laten een aantekening (‘niet erkende kleur’) op de stamboom zetten. Bij minder opvallende fouten zal het op shows aan de keurmeester liggen hoe hij of zij deze afwijking van de rasstandaard ‘bestraft’ in zijn beoordeling.

Echter, zoals met alle bovenstaande kleurfouten het geval is, heeft het gelukkig geen enkele invloed op de gezondheid of het karakter van hond. De hond wordt er niet minder Labrador van, hij of zij heeft alleen een bijzonder kleurtje.
Het is wellicht onwenselijk en niet toegestaan op een show of voor de fok, maar voor een huishond maakt het niets uit;
de hond zal er net zo lief en leuk om zijn.

Zilver en Blauw
Elke afwijking van de kleuren zwart, bruin en geel (alles van licht crème tot donker vossenrood) is niet toegestaan.
Dit betekend dat een ‘zilveren/silver’ Labradors of ‘blauwe/charcoal’ Labradors niet aan de rasstandaard voldoen. Eigenlijk zijn dit geen echte kleurfouten, maar niet-erkende kleuren waar door sommige (Amerikaanse) fokkers bewust op is gefokt. Deze kleuren worden veroorzaakt door een recessief gen dat zorgt voor een verdunning van de basiskleur bruin of zwart, waardoor deze zilvergrijs of (donker)blauw wordt. Weimaraners dragen altijd twee recessieve allelen van dit gen, en door kruising met Weimaraners door sommige fokkers in Amerika, naar alle waarschijnlijkheid ergens rond de jaren 1930, is dit gen in de (vooral Amerikaanse) populatie Labradors terecht gekomen.

Tegenwoordig kunnen deze honden in Amerika een stamboom krijgen van de American Kennel Club als ze uit raszuivere ouderdieren komen en worden ze geregistreerd als ‘chocolate’ of ‘black’. Als deze honden geïmporteerd worden kunnen ze, als ze een AKC stamboom hebben, bijgeschreven worden in het NHSB. Maar als er pups van zo’n hond geboren worden en een Nederlandse stamboom krijgen van de Raad van Beheer komt daar de toevoeging ‘niet erkende kleur’ op te staan. Dit betekent dat er met zo’n hond niet geshowd kan worden, en als er mee gefokt wordt krijgen de nakomelingen geen stamboom. Soms worden deze honden aangeboden als zeer exclusief voor een flinke som geld, maar trap daar niet in. In feite betaalt u gewoon heel veel geld voor een miskleur, die vaak dubieus gefokt is.

Bron: Nathalie Reerink http://www.enterthelab.nl/kleurfouten.php